We zijn nu twee weken hier en zoals ik al eerder meldde, ging het lesgeven niet direct van een leien dakje. We hebben er vanaf dag één voor gekozen om een van tevoren met de kinderen afgesproken lijn aan te houden. In theorie betekende dat elke dag in ieder geval rekenen, taal en Engels. Verder mochten ze de dag invullen zoals ze dat zelf wilden. Om één en ander duidelijk in kaart te krijgen voor ze had ik een schema gemaakt zodat ze konden zien wat er per dag van ze verwacht werd. Ik koos daarbij voor makkelijk te behapstukken taken, zodat er geen overkill zou komen.

Maar al snel bleek dat eigenlijk alles overkill was. Na een eerste geweldig verlopen dag, kwam de man met de hamer op de tweede dag. Ze waren niet vooruit te branden. De oudste zat te puffen en te steunen aan de tafel, de jongste hing ondersteboven op bank naar haar werk te staren. Uiteindelijk kwam het werk wel af, maar zo ongeveer een half uur voor bedtijd. Van al die leuke dingen die ze zelf zouden gaan bedenken om te leren kwam dus geen fluit terecht. Sterker nog, Peluche was na de eerste dagen zelfs niet meer bij haar geliefde paarden geweest.

De kracht van de intrinsieke leermotivatie

In eerste instantie lukte het me prima om op mijn handen te zitten. Maar helaas veranderde er helemaal niets. Al snel merkte ik dat ik me toch weer liet verleiden tot peptalks waarin ik beiden vertelde hoe ontzettend jammer het wel niet was dat ze de hele dag naar hun werk zaten te staren. Dat ze nu toch een geweldige kans hadden om hun eigen interesses te volgen. Dat ze de eerste dag in een mum van tijd al hun taken hadden gedaan, waardoor ik zeker wist dat ze het echt wel konden. Dat ze er dus nu zelf eigenlijk voor kozen om hun dagen te verdoen met vooral diep zuchtend kijken naar hun sommen.

Maar dat laatste sloeg natuurlijk nergens op, want voor die sommen hadden ze eigenlijk helemaal niet gekozen. Als ze echt de keuze hadden gekregen, zouden ze zeker niet voor de sommen gekozen hebben. De weg die we in waren geslagen waren we vooral ingeslagen met in ons achterhoofd dat ze toch minimaal wel de basis van de basisschool moesten blijven volgen. Maar dat is natuurlijk eigenlijk een grote berg onzin. Want dat bepalen we nog altijd zelf. Ik realiseerde me dat de weg waarvan ik dacht dat we die samen in goed overleg ingeslagen waren, helemaal niet door onszelf gekozen was. Hij was ons ingegeven door de diep ingesleten (daar heb je dat rotwoord weer), algemeen geaccepteerde kijk op onderwijs. Diezelfde kijk op onderwijs waar ik het eigenlijk helemaal niet mee eens ben. Want ik geloof in de kracht van de intrinsieke leermotivatie.

Elk mens heeft de aangeboren behoefte om te leren. Daarom leren we al die dingen die we leren voor we ooit een voet in een schoolgebouw zetten. Gewoon door te kijken naar andere mens.

Spreekt dit je aan? Deel deze pagina met je netwerk, zodat mijn werk nog meer mensen bereikt! Bij voorbaat dank…